Przeczytasz w 3 minuty

Ta retrospektywna analiza przekrojowa w warunkach codziennej praktyki lekarskiej wykazała, że mniej niż jedna trzecia pacjentów po MI osiągnęła docelowe stężenie LDL-C, a schemat przepisywania leków sugeruje niedostateczne wykorzystanie łatwo dostępnych terapii

Najważniejsze wnioski

Na ESC 2023 Gomes D zaprezentował to retrospektywne badanie przekrojowe oceniające odsetek pacjentów po MI, którzy osiągnęli docelowe stężenie LDL-C, jak również wpływ stosowania wzoru Martina-Hopkinsa i stwierdził, że:

• Mniej niż jedna trzecia (31%) pacjentów osiągnęła docelowe stężenie LDL-C 
• Schemat przepisywania leków wskazywał na nieoptymalne wykorzystanie łatwo dostępnych LLT
• Po zastosowaniu wzoru Martina-Hopkinsa* jedna piąta (21,6%) pacjentów uznawanych dotychczas za osoby z kontrolowanym stężeniem LDL-C została przeklasyfikowana do grupy niekontrolowanej

Dlaczego to ma znaczenie

• W wytycznych ESC/EAS zaleca się zmniejszenie stężenia LDL-C o ≥50% w stosunku do wartości wyjściowych i dążenie do osiągnięcia docelowego stężenia LDL-C wynoszącego <55 mg/dl w profilaktyce wtórnej u pacjentów z chorobami układu krążenia bardzo wysokiego ryzyka
• Do ustalenia poziomu LDL-C powszechnie stosuje się wprawdzie wzór Friedewalda†, ale wzór Martina-Hopkinsa wykazał większą dokładność
• Celem tego badania była ocena, jaki odsetek pacjentów osiąga docelowy poziom LDL-C, jakie terapie są stosowane oraz jaki wpływ na odsetek pacjentów z grupy osób z kontrolowanym stężeniem LDL-C ma zastosowanie metody Martina-Hopkinsa zamiast wzoru Friedewalda

Schemat badania

• To jednoośrodkowe, retrospektywne badanie przekrojowe obejmowało 20 kolejnych pacjentów po MI, pozostających pod opieką 20 kardiologów w poradni kardiologicznej w szpitalu klinicznym, od kwietnia 2022 r.
• Kryteria włączenia: Pacjenci po przebytym ≥6 miesięcy wcześniej ostrym MI typu 1; dostępny ambulatoryjny lipidogram wykonany w laboratorium szpitalnym; stabilne leczenie LLT przez ≥6 tygodni przed badaniem krwi; poziom trójglicerydów na czczo <400 mg/dl
• Poziomy LDL-C i osiągnięcie celu (<55 mg/dl) oszacowano za pomocą wzorów Friedewalda i Martina-Hopkinsa u pacjentów po przebytym MI

Najważniejsze infromacje

Charakterystyka pacjenta

• Do badania włączono łącznie 400 pacjentów; wiek = 67 ± 13 lat; mężczyźni = 77% 

• Spośród pacjentów włączonych do badania, 64% przepisano terapię wysoką dawką statyny‡, a 37% pacjentów przepisano ezetymib
  • Monoterapię wysoką dawką statyny przepisano 38% pacjentów
  • Terapię wysoką dawką statyny + ezetymib przepisano 26% (n = 102) pacjentów
• LTT skorygowano u 26% pacjentów ze stężeniem LDL-C powyżej wartości docelowej

Wpływ zastosowania wzoru Martina-Hopkinsa na odsetek pacjentów z kontrolowanym stężeniem LDL-C

• Na podstawie wzoru Friedewalda, 31% pacjentów miało stężenie LDL-C w granicach poziomu docelowego

• Stosując wzór Martina-Hopkinsa, łącznie 31 pacjentów zostałoby przeklasyfikowanych
  • Wśród nich 27 (21,6%) chorych uznanych na podstawie wzoru Friedewalda za osoby z kontrolowanym stężeniem LDL-C miałoby poziom LDL-C wg wzoru Martina-Hopkinsa powyżej wartości docelowej 
  • Z kolei czterech (1,5%) pacjentów z niekontrolowanym stężeniem LDL-C według wzoru Friedewalda zostałoby sklasyfikowanych jako osoby z docelowym stężeniem na podstawie wzoru Martina-Hopkinsa
• Następna wizyta kontrolna jest zaplanowana na medianę (IQR) = 8 (6–11) miesięcy później

Ograniczenia

• Badanie jednoośrodkowe; mała liczebność próby; u większości pacjentów informacja o wyjściowym poziomie LDL-C była niedostępna; nie można było ocenić, czy u pacjentów ze stężeniem LDL-C <55 mg/dl również wystąpiło zmniejszenie ≥50%; brak danych związanych z przestrzeganiem zaleceń LLT.•    Badanie jednoośrodkowe; mała liczebność próby; u większości pacjentów informacja o wyjściowym poziomie LDL-C była niedostępna; nie można było ocenić, czy u pacjentów ze stężeniem LDL-C <55 mg/dl również wystąpiło zmniejszenie ≥50%; brak danych związanych z przestrzeganiem zaleceń LLT.