Diyabet, insülin hormonunun yokluğu veya kullanılamamasına bağlı mekanizmalarla oluşan, ilerleyici, kronik komplikasyonlarla seyreden bir hastalıktır.¹ Diyabette en yüksek mortalite nedeni makrovasküler komplikasyonlar olup hastaların 60-75%’i kardiyovasküler hastalıklar (koroner arter hastalığı ve inme) nedeniyle kaybedilmektedir ^1,2. Günümüzde diyabet, sıklığı ve yarattığı sorunlar nedeniyle tüm dünyada önemi gittikçe artan bir sağlık sorunu olarak karşımıza çıkmaktadır. Diyabet önemli ölçüde klinik ve ekonomik yük oluşturmakta ve bu yük komplikasyon gelişen hastalarda diyabeti kontrol altına alınan hastalara kıyasla büyük ölçüde artmaktadır.

Sosyal Güvenlik Kurumu (SGK) tarafından 2012 yılı verileri ile hazırlanan “Sosyal Güvenlik Kurumu Bakış Açısıyla Diyabet” raporunda 2012 yılı SGK toplam sağlık harcamalarının 23%’ünün diyabet hastalığının tedavisi için yapılan harcamalar olduğu görülmektedir. Bu oranın bu denli büyük olması diyabetin sadece kendisinin değil, neden olduğu komplikasyonların da yüksek maliyetlere sahip olmasından ileri gelmektedir. 2012 yılı baz alındığında diyabete yapılan toplam harcamanın 74%’ünün diyabete ilişkin komplikasyonlardan kaynaklandığı da bu çalışma sonucunda ortaya çıkan diğer bir çarpıcı bulgudur. 2012 yılı diyabete yönelik toplam direk ilaç maliyeti yaklaşık olarak 1,5 milyar TL olup, diyabetin neden olduğu komplikasyonlara ödenen ilaç maliyetlerinin sadece üçte birine karşılık gelmektedir ^2,3. SGK tarafından yayınlanan rapordan da açıkça görüldüğü üzere diyabetin tedavisi için yapılan harcamalardan ziyade diyabetin sebep olduğu komplikasyonların tedavisi için yapılan harcamalar kamu bütçesinde ciddi bir yük oluşturmaktadır. SGK’nın verilerine ek olarak Uluslararası Diyabet Federasyonu’nun 2019 yılında yayınladığı son verilere göre Türkiye’de sağlık harcamalarının 23.8%’ini diyabet ve diyabete bağlı komplikasyonlar oluşturmaktadır.⁴