İnsülin Glarjin U300 U100'e Kıyasla Hipoglisemi Riskinde Daha Fazla Azalma Sağlar Mı?

Bu gerçek dünya çalışmasında, Fransa, İspanya ve Almanya'da tip 2 diyabetli hastalarda GlaU300 ve GlaU100'ün etkililiği ve güvenliği karşılaştırıldı.

Avrupa'da yaklaşık 60 milyon kişiye tip 2 diyabet (T2D) teşhisi konmuştur. Bu da hastalığın 25 yaş ve üstü Avrupalı yetişkinlerin yaklaşık %10'unu etkilediği anlamına gelmektedir. Bu nedenle, T2D, bireyler ve sağlık sistemleri üzerinde büyük bir ekonomik yüktür. Ortak Amerika ve Avrupa kılavuzları birinci basamak müdahale olarak yaşam tarzı müdahalelerini, birinci basamak ilaç olarak metformini ve birinci basamak enjekte edilebilir ilaç olarak da glukagon benzeri peptit 1 reseptör antagonistlerini önermektedir. T2D, hastaların genellikle sonunda insülin tedavisine ihtiyaç duyacağı ilerleyici bir hastalıktır. Bununla birlikte, insüline başlamanın önünde enjeksiyon korkusu ve hipoglisemi dahil olmak üzere birtakım engeller bulunmaktadır. İkinci nesil bir bazal insülin analoğu (BİA) olan insülin glarjin U300 (GlaU300), T2D hastalarında yapılan randomize kontrollü çalışmalarda (RKÇ’ler) bazı hipoglisemi sonuçlarında birinci nesil BİA, insülin glarjin U100 (GlaU100)'e kıyasla önemli azalmalar ve glisemik kontrolde karşılaştırılabilir iyileştirmeler ile ilişkilendirilmiştir. Bu sonuçlar, son çalışma ve hasta düzeyinde meta-analizlerde doğrulanmıştır. Azaltılmış enjeksiyon hacimleri ve esnek dozlama süreleri gibi ek avantajlarla birlikte azaltılmış hipoglisemi riski, ikinci nesil BİA'ların insülin kabulü ve doz optimizasyonu önündeki bazı engellerin üstesinden gelmesine olanak sağlamaktadır. Mevcut çalışmada, Fransa, İspanya ve Almanya'daki klinik uygulamalardan elde edilen veriler kullanılarak GlaU300 veya GlaU100 reçete edilen T2D hastalarının hasta demografik ve klinik özellikleri, glisemik kontrolü ve hipoglisemik olayları karşılaştırıldı. Ayrıca doktorların GlaU300 veya GlaU100'e başlama nedenleri de incelendi.

Tedaviyi GlaU300 veya GlaU100'e değiştiren tip 2 diyabetli hastalarda glisemik kontrol düzeldi

Bu çalışma retrospektif bir tablo inceleme analizidir. Bu retrospektif çizelge inceleme analizi, T2D bazal insülin analoğu tedavisini GlaU300 veya GlaU100'e değiştiren yetişkinler veya GlaU300 veya GlaU100'e başlayan insülin kullanmamış hastalar için anonimleştirilmiş verileri kullandı. Sonuçların, glike hemoglobin A1c'de (A1C), toplam ve ciddi hipoglisemi insidanslarında ve olaylarında, insülin dozunda ve BİA seçim nedenlerinde başlangıçtan 6 aylık takibe kadar olan değişimi içerdiği bildirildi. Altı yüz altmış beş doktor (%33,8 İspanya, %31,7 Fransa, %34,4 Almanya), GlaU300 (n = 679) veya GlaU100'e (n = 429) geçen veya GlaU300 (n = 719) veya GlaU100'e (n = 711) başlayan hastalar için çizelge verileri sağladı. Temel özellikler için düzeltme yapıldıktan sonra, GlaU300 veya GlaU100'e geçiş yapan hastalar için başlangıca göre A1C düşüşleri benzerken (- %0,87 - %0,93; p = 0,326), GlaU300'e geçiş yapanlarda GlaU100'e kıyasla hipoglisemik olaylarda önemli ölçüde daha fazla azalma (- 1,29 - 6 ay boyunca - 0,81 olay; p = 0,012) olduğu gözlendi. Titrasyondan sonraki ortalama insülin dozlarının GlaU300 ve GlaU100’e değiştirenlerde sırasıyla 0.43 ± 0.36 ve 0.40 ± 0.28 U/kg olduğu bildirildi. BİA seçimini önemli ölçüde etkileyen faktörler arasında daha düşük hipoglisemi riski (Gla-300 için) ve hekim aşinalığı (GlaU100 için) vardı. İnsülin almamış hastalar için sonuçlar, tedavisini değiştirmiş olanlarla büyük ölçüde benzerdi.

Sonuç olarak bu gerçek dünya Avrupa çalışmasında, tedaviyi GlaU300 veya GlaU100'e değiştiren tip 2 diyabetli hastalarda glisemik kontrol düzeldi, 6 ayda hipoglisemi azaldı ve GlaU300 ile önemli hipoglisemi avantajları elde edildi.