ÖZET

• Çalışmada, bazal insülinin başlatılmasından sonra iki farklı ortamda A1C <%7.0 hedefine ulaşılması değerlendirilmiştir.

NEDEN ÖNEMLİ

• T2 DM'li pek çok hasta bazal insüline başlamasının ardından glisemik hedeflerine ulaşamamaktadır; bu da optimal insülin titrasyonuna olan ihtiyacı ortaya koymaktadır.
• <130 mg/dL’lik açlık plazma glukoz değeri elde edildiği halde hedef HbA1c değerinin sağlanamadığı T2 DM’li hastalarda postprandiyal glisemik kontrolü iyileştirmek için müdahaleye ihtiyaç duyulmaktadır.

YÖNTEM

• Gerçek dünya ve klinik çalışma verilerinin retrospektif analizi
• 11 adet 24 haftalık RKÇ'den elde edilen havuzlanmış veriler
• Bazal insüline başlayan insülin naif hastaların EMR’lerinden elde edilen veriler

SONUÇLAR

• RKÇ veri grubu: Hastaların %49’u hedef HbA1c <%7,0 değerine ulaşamamış; ancak %79,4’ü hedef HbA1c ve/veya bir APG <130 mg/dL değerini elde etmiştir.
• EMR veri grubu: Hastaların %72,4’ü hedef HbA1c <%7,0 değerine ulaşamamış;, ancak %47,6’si hedef HbA1c ve/veya bir APG <130 mg/dL değerini elde etmiştir.
• Özellikle birçok hastanın daha fazla insülin titrasyonu gerektirdiği gerçek yaşam ortamında, bazal insülin başlangıcından sonra karşılanmayan ihtiyaçlar devam etmektedir. Her iki popülasyonda da <130 mg/dL'lik APG'ye ulaşılmasına rağmen hedef HbA1c'ye ulaşamayan hastalar için tokluk kontrolü iyileştirmeye yönelik müdahaleler gerekmektedir.