Teriflunomidin RRMS hastalarındaki etkililiğini, risk faktörlerini, güvenliliğini ve tedavi devamlılığını araştırmak amacıyla yapılan prospektif ve gözlemsel kohort çalışmasına, ardışık olarak teriflunomid tedavisi gören 217 RRMS hastası alınmıştır; etkililik ve risk faktörü analizlerine en az 3 ay süreyle tedaviye devam eden 192 hasta dahil edilmiştir. Çalışma başlangıcında hastaların %82'si daha önce tedavi almamıştır, %18’i ise interferon-β1b ile tedavi edilmiş ancak 1 yıldan uzun bir süredir tedavi almamış olan hastalardır.

Teriflunomid tedavisiyle 12. ayda hastaların %79'unda herhangi bir hastalık aktivite kanıtı bulunmadığı (NEDA-3) saptanmıştır. Çalışmada NEDA-3 sağlanamamasına ait bağımsız faktörlerin; erkek cinsiyet (HR 1,856; %95 GA 1,118-3,082; p<0,05), başlangıç EDSS skorunun en az 4 olması (HR 2,682; %95 GA 1,375-5,231; p<0,01) ve tedaviden önce sık nüks varlığı (HR 3,056; %95 GA 1,737-5,377; p<0,01) olduğu saptanmıştır.

12. ayda NEDA-3 olan hastaların oranı

Çalışmada 12. ayda yıllık ortalama relaps oranının anlamlı derecede düştüğü (0,79±0,80'e kıyasla 0,16±0,70; p<0,001) ve ortalama EDSS skorunun sabit kaldığı saptanmıştır (1,40±1,67'ye kıyasla 1,56±1,88; p>0,05).

Yıllık ortalama relaps oranları

En sık görülen advers olaylar; saç incelmesi, ALT yükselmesi ve lökopeni olmuş; ALT yükselmesi ve lökopeninin tedavinin ilk 3 ayda kesilmesine en sık olarak yol açan nedenler olduğu saptanmıştır. Teriflunomid tedavisine başlandıktan sonraki 6, 12 ve 24. aylarda tedaviye devamlılık oranlarının sırasıyla %86,9, %72,4 ve %52,8 olduğu görülmüştür.

Çalışma sonuçları, teriflunomidin gerçek yaşamdaki klinik uygulamada RRMS hastalarındaki etkililik ve tolerabilitesini desteklemektedir. Çalışmada kadın hastalar, tedaviden önce daha az relaps yaşayanlar ve özürlülüğü daha az olanların teriflunomid tedavisinden yarar görme olasılığının daha yüksek olduğu saptanmıştır.